Mijn man is verslaafd

Dat een verslaving niet alleen impact heeft op het leven van de verslaafde, maar ook op dat van naasten, weet Roos * maar al te goed. Haar partner was verslaafd aan cocaïne en besloot uiteindelijk uit het leven te stappen. Roos vertelt over het verleggen van haar grenzen, de eenzaamheid en de zoektocht naar zichzelf.

“Mijn partner was een sociale, lieve man met een groot hart en een complexe persoonlijkheid. Zijn hart was gevuld met genegenheid, charme en doordrenkt van humor. Dát is precies waarom ik zo gek op hem was. We leerden elkaar kennen in het uitgaansleven en waren meteen stapelgek op elkaar. We konden enorm met elkaar lachen en waren echte knuffelkonten. Er was zoveel liefde tussen ons, althans voor mijn gevoel. Dat is denk ik ook waarom ik zo lang in de situatie ben blijven hangen. Ik wist dat het niet goed voor mij was, maar keer op keer bleef ik mijn eigen grenzen weer verleggen. Dat allemaal omdat ik het beste met hem voor had en zoveel van hem hield. Ik deel graag mijn verhaal, omdat ik weet hoe eenzaam het soms kan voelen en hoe fijn het is om herkenning te vinden in verhalen van anderen. Helaas is mijn geliefde niet meer bij mij en dus ook niet in staat om zijn verhaal of beleving te delen. Dit verhaal is dus vooral mijn verhaal, mijn waarheid en mijn beleving.”

Op mijn tenen

“Zijn verslaving begon relatief onschuldig. We gingen regelmatig samen naar een festival en daar werd weleens wat xtc gebruikt. Terwijl ik het gebruik onder controle had, merkte ik bij hem dat hij steeds meer wilde en verder experimenteerde met coke. Zijn gebruik nam in korte tijd enorm toe. Mijn gebruik nam af, ik kreeg afkeer en kon het gebruik nog op één hand tellen. Op den duur ging ik ook niet meer mee voor mijn plezier, maar voornamelijk om hem in de gaten te houden. Ik was veel te bang dat hij meer zou gebruiken dan we hadden afgesproken of dat het helemaal mis zou gaan en hem iets zou overkomen. Als ik bij hem in de buurt was, dan had ik in ieder geval nog een beetje controle. 

Al was dat natuurlijk schijn, want hij loog alles aan elkaar. Waar hij beweerde het bij festivals te houden, gebruikte hij bijna dagelijks. In het begin wist ik dat niet. Hij deed het allemaal stiekem, maar op een gegeven moment viel hij steeds vaker door de mand. Dan gingen we naar een bruiloft van vrienden en drukte hij mij op het hart dat hij écht niet had gebruikt, terwijl ik de coke nog onder zijn neus zag zitten. Daarbij werd zijn lontje ook steeds korter en was hij vaker boos dan vrolijk. Hij schoof zijn korte lontje en problemen op mij af, terwijl hij zijn eigen gebruik niet onder ogen wilde zien. 

Hij zag zijn drugsgebruik niet als zijn eigen verantwoordelijkheid, maar wees mij of de drukte van de kinderen als de schuldigen aan. Telkens als hij drugs gebruikte, gaf hij mij het gevoel dat ik daarvoor verantwoordelijk was. Dit maakte me verdrietig en gefrustreerd, omdat ik voortdurend bekritiseerd werd en het gevoel had dat ik nooit iets goed kon doen. Het riep ook oude pijnlijke gevoelens en onzekerheden op. Hierdoor voelde ik me voortdurend onder druk gezet om alles perfect te doen en liep ik constant op mijn tenen om de goede vrede te bewaren.”

Verraad

“Ondertussen ging de situatie van kwaad tot erger. Het is weleens gebeurd dat hij pas om vijf uur ‘s ochtends thuis kwam, terwijl ik géén idee had waar hij was. Ik deed geen oog dicht. Waar zou hij zijn, zou het goed met hem gaan, zou hij niet met zijn hoofd op een stoeprand zijn beland? Al die zorgen, vreselijk. Ook zijn we een keer in de zomervakantie naar Kroatië gereden met de kinderen. Bleek achteraf dat hij coke en speed had meegenomen. Waanzin! Wat er had kunnen gebeuren als we staande waren gehouden bij de douane en de impact daarvan op zijn, maar ook op mijn leven: daar wil je niet aan denken. En dan het gebruik in de vakantie. Pas aan het einde van de vakantie ontdekte ik dat hij de hele tijd drugs had gebruikt. Sommige mensen in onze omgeving wisten dat, maar durfden mij niets te vertellen. Mijn vertrouwen raakte steeds meer geschaad. Ik had nooit gedacht dat hij iets zou doen dat ons in gevaar zou kunnen brengen. Het voelde als verraad en maakte mij onzeker over onze relatie. Het was moeilijk om mijn vertrouwen in hem terug te krijgen en ik wist totaal niet hoe ik hiermee om moest gaan.”

Grenzen verleggen

“Ik deed mijn best om alle ballen hoog te houden. Ik wilde de kinderen beschermen, hem helpen en de buitenwereld betrekken maar ook op afstand houden. Je wilt niet dat dit soort dingen aan het licht komen. Directe vrienden en familie wisten het, maar ook daarbij had ik het gevoel dat ik aan het vechten was tegen de rest van de wereld. Niemand begreep echt wat er gaande was. Ze riepen weleens: ga toch bij hem weg. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan én bovendien zat dat ook niet in mijn systeem. Ik wilde vechten voor hem, voor onze relatie. Vooral omdat er onder dit alles nog zoveel liefde zat.

Dat die liefde steeds meer ten koste ging van mezelf, had ik op dat moment niet door. Ik cijferde mezelf weg, slikte zijn uitbarstingen en probeerde mij zoveel mogelijk aan te passen aan hem. Natuurlijk voelde ik diep van binnen wel dat de situatie niet goed voor mij was, maar toch deed ik alles wat ik kon om hem te helpen. Ik bleef hoop houden dat hij ermee zou stoppen én dat ik degene was die hem daarbij kon helpen. Ik wilde hem redden. Dat ik mijn eigen grenzen maar bleef verleggen en mijn intuïtie iets heel anders schreeuwde, wist ik destijds te negeren. Het was een rollercoaster aan emoties die ik niet kon reguleren en ik functioneerde puur vanuit de overlevingsstand.” 

Zoektocht naar mezelf

“Ik denk omdat ik ook niet heb geleerd om naar dat gevoel te luisteren. Ik ben zelf opgegroeid met een verslaafde vader die manipuleerde en ook loog. Als kind heb ik mijn gevoel uitgeschakeld en durfde ik daar ook niet meer op te vertrouwen. Ook heb ik door zijn gebruik ook altijd met het gevoel geleefd dat ik het niet waard was. 

Achteraf gezien heb ik dit stuk uit mijn jeugd nooit geheeld, waardoor ik partners bleef aantrekken die precies dit stuk triggerden. Eigenlijk pas op het moment dat ik besloot om hulp in te roepen omdat de situatie onhoudbaar werd, kwam dat aan het licht.

Ik was op en kon het niet langer alleen. Eén van de eerste dingen die ik leerde, was om goed voor mezelf te zorgen. Ik had mezelf door zijn verslaving zo aan de kant gezet. Ik besloot oude pijn aan te kijken, patronen te doorbreken, maar ook mijn gedrag te analyseren. Wat was mijn aandeel, waar hielp ik hem mee én waarmee niet? In kleine stapjes ging ik terug naar mezelf en leerde ik om voor mezelf te kiezen. In die tijd besloot ook mijn partner zich te laten opnemen in een kliniek, waardoor we samen een nieuwe start konden maken. Al ging dat wel met vallen en opstaan.”

 De diepte in

“Mijn partner is ruim anderhalf jaar clean geweest en in die tijd hadden we het ook weer heel fijn samen. Helaas kreeg hij daarna een terugval en heb ik – hoe moeilijk ik dat ook vond – voor mezelf gekozen. Ik kon en wilde niet weer opnieuw beginnen. We besloten elkaar noodgedwongen wat ruimte te geven, want ik wist dat ik anders meteen in mijn oude patroon zou vervallen en hem zou willen redden. Dat zat er zo in. Maar de achterdeur bleef open, met hoop op een toekomst samen. Wel moest ik eerst voor mezelf zorgen. Mijn partner worstelde in die tijd veel met donkere gedachten.

Tot ons grote verdriet heeft hij er in 2022 zelf voor gekozen om een einde aan zijn leven te maken. Dat kwam als een enorme klap. Ik worstelde met verdriet, leegte, pijn en schuldgevoelens. Ik ben heel diep gegaan en wist ook meteen dat ik het alleen niet zou redden. Ik heb traumatherapie gevolgd, diverse holistische behandelingen ondergaan, maar vooral ook alles doorvoeld wat naar de oppervlakte kwam. Ik had altijd wel emoties, maar het écht doorvoelen, dat durfde ik niet. Maar ik wist meteen; als ik hier doorheen wil, dan moet ik dit aankijken. Dat heb ik gedaan.”

Toekomst

“Inmiddels zijn we bijna anderhalf jaar verder. Er gaat geen dag voorbij waarop ik niet aan hem denk. Ik mis hem enorm. Het verdriet is er ook nog steeds, maar ik voel niet meer de zwaarte rondom zijn overlijden. Ik kan het weer dragen. En doordat ik zo hard aan mezelf heb gewerkt, ervaar ik meer innerlijke rust, heb ik het gevoel dat ik een stukje vrijheid terug heb gekregen en misschien wel het belangrijkste: dat ik weer durf te vertrouwen op mijn onderbuikgevoel. Wat de toekomst brengt, weet ik niet. Ik kijk niet zover vooruit. Voor vandaag gaat het goed genoeg.”

*Deze naam is wegens privacyredenen gefingeerd. De echte naam is bij ons bekend.