fbpx
Blog

Sharonie was verslaafd aan harddrugs

 “Voor mijn opname in de kliniek gebruikte ik iedere dag”

 Ze was twaalf jaar toen ze haar eerste sigaret opstak en tien jaar ouder toen ze zwaar verslaafd werd opgenomen in een afkickkliniek. Inmiddels heeft Sharonie Tekaat haar leven weer op de rit en gebruikt ze haar ervaring om anderen te helpen bij VZA-GGZ.

“Het was de zomer van 2016. Mijn ouders gingen op vakantie en ik had twee weken het rijk voor mij alleen. Ze hadden de deur nog niet achter zich dichtgetrokken of ik had flink gebruikt. Van alles en vooral veel door elkaar. Het was eng hoe progressief de verslaving was. Het huis was één grote bende. Overal lag rotzooi, etensresten en drugs. Ik voelde me vies, belandde in de zoveelste psychose en dacht dat ik gek werd. Dát was voor mij het moment waarop ik dacht: dit moet stoppen.

Foute vrienden

Ik ben opgegroeid in een gezin met een verslaafde vader en een moeder met een vrij heftig verleden. Van binnen was ik heel onzeker, maar dat verbloemde ik door mijn grote mond. Ik wilde erbij horen, waardoor ik op mijn twaalfde al mijn eerste sigaret opstak, af een toe een joint rookte en ook regelmatig dronk. Ik kreeg verkeerde vrienden en kwam zo ook in aanraking met harddrugs.

De eerste keer speed zal ik nooit meer vergeten. Vijftien, was ik. Op mijn grote mond na best een beetje timide en heel onzeker. Speed veranderde alles. Mijn onzekerheid verdween als sneeuw voor de zon. Ineens stapte ik zonder moeite op mensen af die veel ouder waren dan ik en had ik complete gesprekken. Ik voelde me zelfverzekerd en had het gevoel alsof ik de hele wereld aankon. Ik herkende mezelf niet meer terug en was meteen verkocht. Sindsdien was het ieder weekend raak.

Een monster

Al snel waren die weekenden niet meer genoeg. Als ik niet gebruikte, voelde ik mij depressief, eenzaam en ongelukkig waardoor ik steeds vaker gebruikte. Ik wilde vooral niet voelen en ging continu op zoek naar aandacht van (foute) mannen. Door het drugsgebruik vervaagden mijn grenzen en lag ik soms in bed met mannen terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet wilde. De problemen stapelden zich op, ik ging amper meer naar school en zwierf soms dagen op straat zonder dat mijn ouders wisten waar ik was.

Vriendinnen hadden geen idee hoe slecht ik eraan toe was. Ik zette een masker op en was een kei in het verbloemen van mijn situatie. Mijn ouders maakten zich wel steeds meer zorgen. Helemaal omdat ik ook regelmatig in een psychose belandde. Dan maakte ik ze middenin de nacht wakker omdat ik ervan overtuigd was dat ik achtervolgd werd door kwaadaardige mensen. Als ze mij niet geloofden, veranderde ik in een monster. Ik schreeuwde, werd agressief en ging compleet uit mijn plaat.

Uitputtingsslag

Het laatste jaar van mijn verslaving was het ergste. Doordat je van speed zo lang wakker blijft, ging ik soms dagen door. Dan nam ik even een korte break om bij te komen en begon ik weer van voor af aan. Meer deed ik niet. Met school was ik gestopt, mijn baan was ik verloren door mijn drugsgebruik en vriendinnen zag ik amper meer. De situatie was slopend en ik was helemaal op. Vaak genoeg zat ik huilend bij mijn moeder aan het bed omdat ik écht wilde stoppen, maar toch lukte het niet.

Tot die bewuste zomer, 7 jaar geleden. Ik voelde mij gebruikt en vies. Onmenselijke bijna. Elke vezel in mijn lijf schreeuwde dat het zo niet langer door kon gaan. Ik wilde niet meer dat afhankelijke, onzekere meisje zijn. Ik wilde leven! Ik heb mijn vader gebeld en gesmeekt om hulp, ben twee weken bij mijn opa en oma ingetrokken om bij te komen en daarna tien weken opgenomen in een kliniek. Het roer moest om én het roer ging om. Rigoureus!

Groot cadeau

Het bizarre aan een verslaving is dat je weet dat je het gebruik en het leven dat erbij hoort voorgoed achter je wilt laten, omdat het alles behalve een fijn leven is. Tegelijkertijd is dat wel het ‘veilige’ leven dat je kent en waar je zo makkelijk weer in terugvalt. Het vergt dan ook flink wat doorzettingsvermogen en moed om die cirkel te doorbreken. Het was zeker niet makkelijk en ik ben mezelf flink tegengekomen in de kliniek, maar desondanks was het het zo waard. Ik ben nog elke dag dankbaar dat ik de kans heb aangegrepen

In de kliniek is ook het zaadje geplant voor het werk dat ik nu doe. Een ervaringsdeskundige, waarmee ik tíg gesprekken heb gevoerd, vertelde mij dat ik het in mij had om iets voor anderen te betekenen. In die weken zette ze mij in mijn kracht en drukte ze mij constant op het hart dat ze in mij geloofde. Dat betekende zoveel voor mij. Uiteindelijk was dat hét begin van VZA-GGZ. Ik vind het een groot cadeau dat ik nu mijn eigen ervaring kan en mag inzetten om anderen verder te helpen.

Dankbaar werk

Er zijn in Nederland – helaas – heel veel mensen die kampen met een verslaving. Dat wij met ons team een stukje met deze mensen mogen mee wandelen in het leven en ze langzaam weer zien opbloeien, vind ik het allermooiste aan mijn werk. Ik gun het iedereen dat je weer kunt leven in plaats van overleven. Als dat lukt, als mensen weer vrijheid en geluk ervaren, geeft dat zoveel voldoening. Dat is waarom ik doe wat ik doe.”

Sharonie blog

Kwaliteit

Algemene voorwaarden
Klachtenprocedure
Privacyreglement
Cookie Statement
Disclaimer

Contact

 

Mail

info@vza-ggz.nl

Adres

Terborgseweg 20
7005BA Doetinchem
0314 79 4559