Wout was verslaafd en helpt nu andere verslaafden

Wout was verslaafd aan alcohol en drugs: ‘Het was klaar: ik móest hulp zoeken’

Hij zat diep in de schulden, was verslaafd aan alcohol en drugs en stond op het punt om zijn jonge gezin te verliezen. Er was maar één uitweg: hulp zoeken. Dat is wat Wout Evers deed. Sindsdien staat hij weer volop in het leven en helpt hij anderen om voorgoed af te rekenen met hun verslavingsproblematiek.

“Als ik nu terugkijk op mijn leven, ben ik altijd wel gevoelig geweest voor alcohol en drugs. Ik denk dat ik net veertien was toen ik voor het eerst alcohol dronk. Dit bleef echter niet bij één of twee biertjes. Al snel kwam ik ieder weekend straalbezopen thuis. De weekenden werden ook steeds langer. Dronk ik eerst alleen op vrijdag met vrienden, stond ik niet veel later van vrijdag tot zondag in de discotheek om maar te kunnen drinken. Ik was daarin ook wel de kartrekker. Ik liep voorop en wilde overal bij horen.

Vier jaar later, toen ik achttien was, kwam daar het gebruik van cocaïne bij. Ik weet het nog precies: op de TT in Assen. Eén van de jongens had wat bij zich en ik wilde het na alle wilde verhalen weleens proberen. Ik was onder invloed van alcohol, maar door de cocaïne werd ik in een split second weer scherp en helder. Althans, zo ervaarde ik het. Ik voelde mij onoverwinnelijk, alsof ik de hele wereld aankon. Vanaf dat moment wist ik: dit wondermiddel ga ik vaker gebruiken. Fantastisch, vond ik het.

Grote puinhoop

Al snel liep het de spuigaten uit. Ik was negentien toen ik dagelijks coke gebruikte. Ik was alleen maar in de ban van drugs en reed avonden rond om maar te kunnen gebruiken. In de tijd maakte ik steeds meer fouten bij mijn werkgever, kreeg ik een ongeluk doordat ik met alcohol achter het stuur was gekropen, raakte ik mijn rijbewijs kwijt en werd ik helemaal paranoia. Door het drugsgebruik zag ik dingen die er niet waren. Mijn leven werd een steeds grotere puinhoop.

Dat het zo slecht ging wisten mijn ouders niet, maar natuurlijk kregen ze wel het één en ander mee. Als ik middenin de nacht thuis kwam, vastzat het politiebureau of er een rechtszaak werd aangespannen. Dan zocht mijn vader een advocaat en probeerden we het weer op te lossen. Als ouders probeer je toch alles te doen voor je kind. Als ik nuchter was voelde ik mij daar enorm schuldig over, maar als ik vervolgens ‘s avonds weer wat gebruikte, was ik alles ook zo weer vergeten.

Ontkenningsfase

Tussendoor heb ik wel een keer hulp gezocht, maar dan kwam ik in een instelling terecht waar ik tegenover een dame zat die geen enkele ervaring had met verslavingsproblematiek en mij ging vertellen hoe ik er vanaf kon komen. Dat werkt niet! Ik voelde mij onbegrepen en na een aantal gesprekken was ik er klaar mee. Al ontbrak destijds ook de instinctieve motivatie: ik had nog helemaal niet door dat ik een probleem had. Ik gebruikte en dronk, maar verslaafd? Dat was ik niet.

Voor mijn omgeving werd ik steeds vervelender. Zo kwam mijn zusje niet meer in dezelfde kroeg als ik er was, omdat ik veranderde in een draak. Verpestte ik de bruiloft van een oom en tante van mijn vrouw omdat ik stomdronken was en stootte ik met mijn agressie steeds meer mensen af. Drugs gebruikte ik, in de tijd dat ik een relatie kreeg met mijn vrouw, amper. Al was ook dat maar van korte duur. Mijn vrouw was nog maar net bevallen van ons eerste kind toen ik diezelfde avond nog naar de dealer reed.

De maat vol

Al snel werd het drugsgebruik weer dagelijks. Mijn vrouw wist dat niet, ik deed alles stiekem. Door mijn drugsgebruik stapelden de schulden op, kon ik de hypotheek amper betalen en kon ik al helemaal niet meer genieten van mijn jonge gezinsleven. Mijn hoofd stond alleen maar naar drugs. Waar, wanneer en hoe ik kon gebruiken. Onder druk van mijn familie heb ik mij uiteindelijk laten opnemen in een luxe afkickkliniek. Weer deed ik dit niet voor mezelf, maar voor mijn vrouw, kinderen en ouders.

De behandeling had daardoor ook geen zin. In mum van tijd viel ik terug. De motivatie was er niet. Ik verviel in mijn oude patroon van liegen, bedriegen en manipuleren zodat ik mijn gang kon blijven gaan. Dit heeft nog een aantal jaren door gesudderd. Zelf was ik ook wel klaar met dit troosteloze leven en steeds vaker spookte het door mijn hoofd om hulp te zoeken. Begin 2019 was ik er zó klaar mee, dat ik alles heb opgebiecht aan mijn vrouw en familie en zelf klaar was om hulp te zoeken.

Roer om

Ik zat vast in mijn leven. Ik kon niet genieten van mijn kinderen, geen partner zijn voor mijn vrouw, geen (schoon)zoon voor mijn (schoon)ouders. Het moest stoppen en ik zou alles aangrijpen wat nodig was. Ik liet mij opnemen in een afkickkliniek, verbleef daarna nog 16 maanden in een safehouse, bezocht ruim 350 meetings het eerste jaar en werkte mij een slag in de rondte om al mijn schulden te kunnen afbetalen. Ik weet nog dat ze in de kliniek zeiden: je hoeft maar één ding te veranderen en dat is alles. Dat heb ik gedaan. Letterlijk.

Inmiddels gebruik ik mijn eigen ervaring om anderen van hun verslaving af te helpen. Dat doe ik omdat ik anderen gun wat ik zelf ook bereikt heb. Het geeft mij zoveel voldoening mensen daarin te begeleiden. Ik ben dan ook alleen maar dankbaar voor hoe mijn leven er nu uitziet met mooie mensen, fantastische kinderen, een lieve vrouw, veel fellows om mij heen en een hartstikke mooie baan waarmee ik in de toekomst hopelijk nog veel mensen mag helpen naar een mooier leven.”