Ⓒ 2025 VZA-GGZ | Algemene voorwaarden | Disclaimer | Kwaliteitsstatuut | Klachtenprocedure | Privacyverklaring | Cookiestatement
Ⓒ 2025 VZA-GGZ | Algemene voorwaarden | Disclaimer | Kwaliteitsstatuut | Klachtenprocedure | Privacyverklaring | Cookiestatement
"Het herstel heeft mij gebracht wat de drugs mij beloofde."
Ik ben op jonge leeftijd begonnen met alcohol drinken. Dat was niet wat voor mij. Toen ontdekte ik het blowen en dat was een schot in de roos. Ik kon er goed op slapen, werd rustig in mijn hoofd en voelde me er prettig bij.
Tegen de tijd dat ik ging stappen ben ik ook weer begonnen met drinken. In eerste instantie omdat ‘iedereen dat deed’. Maar ik kon er niet goed tegen, werd er telkens ziek van. Ik had toen nog een afkeer tegen harddrugs. Na de zoveelste problemen in de privésfeer, ben ik toch overstag gegaan. Door het gebruik van harddrugs kon ik ineens ook tegen drank en toen was het hek van de dam.
Die combinatie werkte goed voor mij en zo ging het de verkeerde kant op. Mijn weekenden werden langer en ik begon ook doordeweeks te gebruiken. Van de amfetamine raakte ik, na verloop van tijd, depressief. Toen heb ik de overstap gemaakt naar cocaïne. Ook hiermee ging ik van ‘alleen in de weekenden’ al vrij snel over naar ook doordeweeks te gebruiken.
Ik wist denk ik vanaf mijn 25ste dat ik een verslaving had, maar het weten en het accepteren is een ander verhaal. Ik moet nu nog elke dag accepteren dat ik verslaafd ben. Dat is een blijvend proces. Als verslaafde kun je niet gereguleerd gebruiken. Je moet echt met alles stoppen en er NOOIT meer aan beginnen.
Bij een eerdere stoppoging vroeg de arts mij of ik wilde stoppen of dat ik wilde leren om gereguleerd te gebruiken. Dat werkte niet voor mij. Wanneer de arts tegen mij zei dat ik 3 maanden niet mocht gebruiken, dan kon ik dat best. Maar zodra deze tijd voorbij was, begon ik gewoon weer en haalde ik zelfs de 3 maanden in.
Het gebruiken zorgde ervoor dat mijn relaties en mijn werk niet goed liepen. Drank en drugs waren een uitlaatklep voor mij. Ik zeg altijd dat verslaafden de meest creatieve mensen zijn die er zijn. Ik hield iedereen voor de gek, inclusief mezelf.
Op een bepaald moment ben ik gestopt met de harddrugs, maar kwam het drinken nog meer in beeld. Gigantische hoeveelheden whisky, wijn en bier gingen erdoorheen, dit gecombineerd met blowen.
Op een ‘normale’ vrijdagavond liep ik naar de koelkast, fles bier, fles whisky en joint erbij, na nog een rondje en een hapje gegeten te hebben knapte er iets. Ik barstte in huilen uit en wist dat het anders moest. Diezelfde avond stuurde ik een bericht naar iemand die 10 jaar daarvoor was afgekickt en als hulpverlener aan het werk is gegaan. Twee dagen later belde hij me. We hebben een half uur aan de telefoon gezeten, en toen wist ik: ik ga naar de kliniek.
Ik ben eerst in de detox gegaan en heb daarna 8 weken in een kliniek in Den Haag gezeten. Toen ik thuiskwam merkte ik dat ik in een gat terecht kwam, ik moest naar meetings, maar dat vond ik niks. Ik was zoekende naar de volgende stap om echt aan mezelf te werken. Dit heb ik ’s avonds op een meeting uitgesproken en daar werd ik gewezen op VZA-GGZ voor de nabehandeling. Ik kon daar op zeer korte termijn terecht en ben toch weer een volledige behandeling gestart. 2 dagen per week, 12 weken lang had ik behandeldagen en daarnaast nog de 1 op 1 gesprekken. Die 1 op 1 gesprekken zijn daaropvolgend nog 12 weken doorgegaan. VZA werkt volgens het Minnesota model en dat sluit gewoon heel goed aan. De handvatten die je aangereikt krijgt, helpen je in je dagelijks leven en om je leven weer op de rit te krijgen. Bij VZA merkte ik pas echt de herkenning bij elkaar en dat je zelf leert hoe een verslaving werkt. Ik was zelf lange tijd van mening dat ik alles wel wist en dat ik mezelf het beste kende. Ik gaf iedereen de schuld, ik zocht het nooit bij mezelf. Tegenwoordig weet ik dat ik het bij mezelf moet zoeken als ik ergens tegenaan loop.
Tijdens mijn traject heb ik wat gehad aan mijn bewijsdrang. Ik wil graag overal de beste in zijn. Vanuit mijn eigenwijze houding dacht ik: ‘Mij gaan ze niet zien terugvallen.’
Maar alleen daarmee ga je het niet volhouden. Daar heb je echt de meetings voor nodig. Je ziet mensen groeien waarmee je tegelijk het traject bent gestart. Je kunt je eigen verhaal kwijt en je hebt de steun, begrip en herkenning van elkaar. Ik dacht jarenlang dat ik anders was dan iedereen om mij heen. Ik zag snel moeilijkheden, deze ‘moeilijkheden’ zie ik nu als uitdagingen waardoor de negatieve lading eraf gaat en ik de uitdaging aan durf te gaan. Die meetings zijn nu een aanvulling op mijn leven. Het blijft mij eraan herinneren waar ik vandaan kom. Je kunt een steun en inspiratie zijn voor de nieuwkomers, terwijl het je eraan herinnert dat jij er ook ooit voor het eerst was. Het helpt me op koers te blijven.
Mijn sociale leven bouwt zich langzaam maar zeker weer op. Wel met nieuwe en andere mensen om mij heen dan in het verleden. Ik geniet veel meer van de kleine dingen. Vroeger moest alles groots en meer zijn. Nu doe ik vrijwilligerswerk met mensen met Alzheimer. Dat is zo waardevol, met name een lach op het gezicht te toveren bij deze mensen, daar haal ik mijn kracht en voldoening uit. Materialisme zegt me niks meer. Het geld dat ik vroeger verdiende heeft mij een hoop gebracht, maar het heeft mij ook kapotgemaakt.
Herstel heeft mij gebracht wat de drugs mij altijd beloofden: rust, helderheid en voldoening. Door in herstel te gaan heb ik voor mijzelf mijn stukje geluk in het leven geclaimd. De uitdagingen blijven natuurlijk, zeker wanneer je tegenslagen ervaart. Maar er is geen moment geweest dat ik mezelf weer zou willen verdoven. De gedachtes mogen er zijn, maar het gaat erom wat je ermee doet.
Tegen iemand die nu twijfelt om hulp te zoeken, wil ik zeggen: DOEN! Het lijkt misschien groot en ingewikkeld, maar het valt echt mee. Je hoeft het niet in één keer goed te doen. Je zet gewoon één stap. En dan nog één. Herstel is eigenlijk een simpel programma – voor moeilijke mensen. Maar je hoeft het niet alleen te doen en je bent al helemaal niet de enige die hierdoor heengaat.
Ik blijf de meetings volgen, blijf leren, blijf groeien. En ik wil een inspiratie zijn voor anderen die net aan het begin van hun reis staan. Want ik weet hoe het voelt om daar te zijn. En ik weet nu ook: het kan anders. Jij kunt dit ook.’
Lees hoe anderen hun verslaving overwonnen. Hun verhaal bewijst: als zij het kunnen, kun jij het ook.
Verslaving raakt niet alleen de persoon zelf, maar ook de mensen eromheen. Het is moeilijk om toe te kijken, maar je kunt iets doen. Wij bieden advies, steun en handvatten om te helpen. Samen kijken we naar de beste aanpak. Neem contact op, je staat er niet alleen voor.
Neem contact op
Ⓒ 2025 VZA-GGZ | Algemene voorwaarden | Disclaimer | Kwaliteitsstatuut | Klachtenprocedure | Privacyverklaring | Cookiestatement