Er was een tijd dat ik alles gebruikte om te vluchten: 3-MMC, speed, seks, liefde, alcohol. Ik werkte in de horeca, leefde nachtenlang door, en dacht dat ik het onder controle had. Maar van binnen voelde ik me leeg, verloren. Ik raakte mijn werk kwijt, mensen om me heen trokken zich terug, en ik deed anderen pijn — ook al wilde ik dat niet.

In de zomer raakte ik de controle volledig kwijt. Ik sliep nauwelijks, werd achterdochtig, kon niet meer functioneren. Ik was diep ongelukkig. En toen kwam het besef: ik wil dit niet meer. Ik wil dat het stopt.

Mijn eerste stap? Eerlijk zijn. Tegen mijn dierbaren. Voor het eerst écht open over mijn gebruik. Samen met een behandelaar ben ik op zoek gegaan naar hulp. Dat was het begin.

Wat het moeilijkst was? De schaamte. Toegeven dat ik verslagen was. Maar wat mij hielp, was het eerste gesprek met een ervaringsdeskundige. Iemand die wist hoe het voelde, maar ook kon laten zien dat herstel mogelijk is. In de kliniek heb ik een reset ervaren. Het was zwaar, maar ik gooide de emmer leeg en vulde hem opnieuw — met alles wat ik daar leerde. Herstel werd mijn prioriteit. Ik leerde luisteren naar anderen in herstel, mijn intenties checken, en ik kreeg steun van mijn ouders, zusje en een paar dierbare vriendinnen. Dat maakte het verschil.

Ik heb zó vaak gedacht: morgen stop ik. Of volgende week. Of na de zomer. Maar er is nooit een goed moment — niet als het aan mijn verslaving ligt. Die wil blijven gebruiken, tot er niets meer over is.

Herstel is spannend. Het is het onbekende. Maar zelfs mijn slechtste dag in herstel is beter dan mijn beste dag in gebruik. Je bent het waard. Het leven kan zó mooi zijn. Vrij van moeten gebruiken. Vrij om te kiezen. Vrij om te dromen. En het mooiste? Veel van die dromen zijn uitgekomen.